Χαιρετισμός- Ομιλία

του Προέδρου του ελληνικού EBLUL κ. Αθανάσιου Παρίση

 Ο κ. Α. Παρίσης είναι μέλος της Στέγης Μακεδονικού Πολιτσμού και αντιπροσωπεύει  στην επιτροπή την Μακεδονική Γλωσσική Ομάδα.

Thessaloniki, November 15, 2002

Click here to read this page in English

Θέμα  Συνεδρίου :  Προώθηση των ολιγότερο χρησιμοποιούμενων γλωσσών στην Ελλάδα .

Κύριε Πρόεδρε του EBLUL,  Bojan Brezigar

Aγαπητοί Ξένοι μας

Κυρίες και Κύριοι,

Εκ μέρους της Ελληνικής επιτροπής του γραφείου των ολιγότερο χρησιμοποιούμενων γλωσσών , σας καλωσορίζω στο πρώτο διεθνές συνέδριο του EBLUL  για τις γλωσσικές ομάδες στον Ελλαδικό χώρο .

Σαράντα εκατομμύρια άνθρωποι στην Ε.Ε. χρησιμοποιούν για την καθημερινή τους επικοινωνία γλώσσες οι οποίες είναι διαφορετικές από τις επίσημες των χωρών στις οποίες ζουν.

Δηλαδή το 10% του συνολικού πληθυσμού, που όμως σε λίγο, με τη διεύρυνση της Ευρώπης, οι άνθρωποι που θα μιλούν τέτοιες γλώσσες θα γίνουν πολλοί περισσότεροι.

Η Ελλάδα δεν αποτελεί  βέβαια εξαίρεση, όσο κι’ αν θέλει να το αρνείται, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ένα αρκετά μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της χώρας είναι δίγλωσσο. Για αριθμούς δεν μπορούμε να μιλήσουμε διότι σε όλες τις μέχρι τώρα απογραφές, δεν υπάρχει στο απογραφικό έντυπο ερώτηση σχετικά με τις  γλώσσες. Εξαίρεση αποτελεί η απογραφή του 1920, η οποία όμως δεν δημοσιεύθηκε ποτέ σε ότι αφορούσε τις βόρειες περιοχές της χώρας.

Η πολύχρονη πολιτική περιθωριοποιήσεων και απαγορεύσεων κατάφεραν βεβαίως, να μειώσουν τον πραγματικό αριθμό των ομιλούντων τις γλώσσες αυτές.

Η αρνητική αντιμετώπιση της ετερογλωσσίας στον Ελληνικό χώρο, ξεκίνησε από την αρχή της δημιουργίας του Ελληνικού κράτους πριν από 170 χρόνια.

Στις περιοχές όπου τα Αρβανίτικα κυριαρχούσαν, η Γλώσσα αυτή αντιμετωπίστηκε απαξιωτικά. Αυτό βέβαια δικαιολογείται από την εναγώνια προσπάθεια να συγκροτηθεί το Ελληνικό εθνικό κράτος, χρησιμοποιώντας σαν μέσο την πολιτική της ομογενοποιήσεις των πληθυσμών .

Στις αρχές του εικοστού αιώνα, όπου νέα εδάφη προσαρτήθηκαν στο Ελληνικό κράτος, η διαδικασία του εκτοπισμού της ετερογλωσσίας  και η αφομοίωση των πληθυσμών αυτών στην Ελληνική γλώσσα και στην εθνική ιδεολογία – ένα κράτος, ένα έθνος, μια γλώσσα, μια θρησκεία – πήρε άλλες διαστάσεις. Χρησιμοποιήθηκε η σωματική βία, οι διωγμοί, οι ανταλλαγές πληθυσμών και οι μαζικές εκκαθαρίσεις απείθαρχων χωριών. Αργότερα συνεπεία του εμφυλίου πολέμου πολλές δεκάδες χιλιάδες άτομα, ακόμη και ολόκληρα χωριά, κατέληξαν πολιτικοί πρόσφυγες στην Ανατολική Ευρώπη.

Παιδιά των ανθρώπων αυτών ζουν ακόμη στην εξορία, γεγονός το οποίο είναι για τη σύγχρονη Ευρώπη ακατανόητο.

Εμείς οι εναπομείναντες είχαμε να αντιμετωπίσουμε την ολοήμερη εκπαίδευσή μας στα νηπιαγωγεία και στα σχολεία, έτσι ώστε να έχουμε την ολιγότεροι δυνατή επαφή με το οικογενειακό μας περιβάλλον, το περιβάλλον  της μητρικής μας γλώσσας.

Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι στην απογραφή του 1961 αναφέρεται ότι στην Μεσσηνία λειτουργούσαν  δύο (2 )βρεφονηπιακή σταθμοί , στην Αττικής μαζί με την πόλη των Αθηνών είκοσι (20) ενώ στην περιοχή της  Φλώρινας σαράντα οχτώ ( 48 ). Ο πληθυσμός των περιοχών αυτών είναι βέβαια αντιστρόφως ανάλογος του αριθμού των αναγκαιούντων βρεφονηπιακών σταθμών .

Η επιλεκτική αυτή πολιτική του ιδρύματος της Βασ. Φρειδερίκης που συνοδευόταν και με την μεταφορά των “ φτωχών παιδιών “, όπως τα χαρακτήριζαν, σε εσώκλειστα σχολεία της νότιας Ελλάδας, είχε ως σκοπό την αλλαγή της  μητρικής τους γλώσσας στα πλαίσια της πολιτικής εθνικής ομογενοποιήσεις. 

Στα χρόνια που ακoλούθησαν η ψυχολογική βία, η υποβίβαση της αξιοπρέπειας του παιδιού  και ο εκφοβισμός των γονιών, έδωσε τους καρπούς της, το οποίο σημαίνει ότι οι άνθρωποι “επείσθησαν” να αρνούνται την υπόσταση τους, την παράδοση τους, τη γλώσσα τους. Το ιδεολογικό υπόβαθρο της σημερινής Ευρώπης  στηρίζεται, συν τις άλλοις, στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της γλωσσικής και πολιτισμικής  ιδιαιτερότητας των λαών της.

Ως πρόεδρος του Ελληνικού EBLUL θέλω να αναφερθώ στην ανάγκη της εισαγωγής των γλωσσών μας στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Επίσης ζητούμε το άνοιγμα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου προς τις γλωσσικές κοινότητες τις χώρας μας.

Στην προσπάθεια αυτή ευχόμαστε και πιστεύουμε ότι θα έχουμε την υποστήριξη του γραφείου των Βρυξελών, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Συμβουλίου της Ευρώπης και των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών Οργανώσεων, που αναφέρονται στα θέματα αυτά.

Παρίσης Αθανάσιος