Ηλεκτρονική Διεύθυνση:g.nakratzas@wxs.nl , info@nakratzas.com
Ιστοσελίδα: www.nakratzas.com

---------------------------------------------------------------------------------

Άρθρο της Σίσσυς Βωβού μέλους της ΑΚΟΑ, του Νάσου Θεοδωρίδη μέλους του ΣΥΝ και Γιάννη Μηλιού διευθυντή του περιοδικού «Θέσεις» και μέλους του ΣΥΡΙΖΑ.
 
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΑΥΓΗ στις 24 Δεκεμβρίου 2006

ΝΑ ΑΡΘΕΙ ΤΟ ΕΜΒΑΡΓΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ

     Η καταθλιπτική ομοφωνία  που παρατηρείται συστηματικά και ενορχηστρωμένα κάθε φορά που η κυρίαρχη αντίληψη σύσσωμης – δυστυχώς – της ηγεσίας του ελληνικού πολιτικού προσωπικού διαπιστώνει «εθνικούς κινδύνους» επαναλήφθηκε και στην περίπτωση των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.   

      Σκληρά δελτία τύπου από κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς πολλών αποχρώσεων και τάσεων (κοινοβουλευτικών, εξωκοινοβουλευτικών κ.λ.π) έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους, και μάλιστα σε βαθμό που, αν αναγιγνώσκονταν χωρίς την υπογραφή τους, να μην μπορούσε να τα ξεχωρίσει κανείς από τη ρητορική, τους σχηματισμούς της άλλης όχθης. 

        Εν προκειμένω, η αντίκρουση της επιχειρηματολογίας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν θα είχε καμία αξία, αφού είναι απολύτως φυσιολογικό οι δύο αυτοί στυλοβάτες του αστικού πολιτικού συστήματος να χαϊδεύουν τις φοβίες του πληθυσμού τις οποίες διαρκούν καλλιεργούν.

        Είναι όμως εξαιρετικά λυπηρό να βλέπει κανείς μεγάλη μερίδα της Αριστεράς όλων δυστυχώς των αποχρώσεων να ευθυγραμμίζεται με τα φαιδρά και επικίνδυνα δόγματα που πλασάρει εδώ και δεκαετίες το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο, σε μια προσπάθεια να πείσει τους «υπηκόους» του ότι η Ελλάδα απειλείται, ότι οι στρατιωτικές δαπάνες είναι αναπόφευκτες και έχουν «αμυντικό χαρακτήρα», και άλλα παρόμοια.

        Εμείς πιστεύουμε ότι μια τέτοια Αριστερά δεν μπορεί να προσφέρει συνολικό σχέδιο ανατροπής και ρήξης, διότι στην καλύτερη περίπτωση αρέσκεται να σχοινοβατεί κάνοντας μίζερους υπολογισμούς για το πολιτικό κόστος, ενώ στη χειρότερη περίπτωση ασπάζεται με ειλικρίνεια την επιχειρηματολογία της άρχουσας τάξης.

       Στα θέματα του «έθνους» το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, και ενίοτε γίνεται βασιλικότερο του βασιλέως. Τα αίτια δεν είναι ασφαλώς σημερινά, αλλά το κακό έχει παραγίνει. Όσο δεν ανοίγει ένας ευρύτατος ενημερωτικός διάλογος (επώδυνος και για την ίδια της την «εθνικά γαλουχημένη» λαϊκή βάση) που δεν θα μπορούσε παρά να καταλήξει στο ότι οι «εμμονές περί έθνους» είναι εντελώς – μα εντελώς (και δίχως περιστροφές) – ασυμβίβαστες με τη μαρξιστική και εν γένει | ταξική θεώρηση| της ιστορίας, η κατάσταση θα χειροτερεύει διότι η επικαιρότητα είναι συνήθως αδήριτη. Χθες προέκυψε το σχέδιο Ανάν, σήμερα κάτι άλλο.

        Ως προς το θέμα της τουρκικής ένταξης στην Ε.Ε., είναι άγνωστο πόσοι Έλληνες και Ελληνίδες γνωρίζουν ότι υπήρξε σαφέστατη πολιτική διαπραγμάτευση το 2004 ανάμεσα σε Τουρκία και Ε.Ε., με στόχο η πρώτη να πράξει ό,τι μπορεί για να συνεισφέρει στην επίλυση του Κυπριακού μέσω της προτροπής αποδοχής του Σχεδίου Ανάν εκ μέρους της Βόρειας Κύπρου και η δεύτερη στη συνέχεια να αξιώσει το άνοιγμα των λιμανιών της Τουρκίας προς τα καράβια της Νότιας Κύπρου. Είναι προφανές ότι το πρώτο σκέλος της συμφωνίας υλοποιήθηκε λόγω του δυναμικού αγώνα των Τουρκοκυπρίων, που κατέληξε σε ένα συντριπτικό ποσοστό υπέρ του «Ναι», που σημειώθηκε στα γεωγραφικά όρια της Βόρειας Κύπρου και αποτελεί μέγιστη νίκη των ειρηνόφιλων και προοδευτικών Τουρκοκυπρίων ενάντια στον απορριπτικό Ντενκτάς. Το δεύτερο σκέλος βάλτωσε λόγω του ολέθριου «Όχι», που έβγαλε στην επιφάνεια όλο τον εθνικισμό  της ελληνοκυπριακής πλευράς εκπεφρασμένο από τον γνωστό της πρόεδρο με το απαίσιο ιστορικό παρελθόν. 

        Η αδηφάγος ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη φαίνεται να πετυχαίνει το σχέδιο οικονομικού στραγγαλισμού των Τουρκοκυπρίων, χρησιμοποιώντας αφενός την πυγμή της και την ισχυρή θέση της, παίρνοντας τη ρεβάνς για το 1974, ενώ αφετέρου ορέγεται την εκμετάλλευση ενός φτηνού εργατικού δυναμικού.

       Η ένταξη στην Ε.Ε. πραγματοποιήθηκε χωρίς την προηγούμενη επίλυση του Κυπριακού και έτσι κληροδοτήθηκε σε αυτήν η διαχείριση μιας πρωτόγνωρης μοναδικότητας, αφού εισήλθε στην Ένωση ένα κράτος de facto διχοτομημένο, με τους Τουρκοκύπριους περιθωριοποιημένους και ανήμπορους να συμμετάσχουν πλήρως στο σχετικό εγχείρημα.

      Το γεγονός ότι οι ίδιοι οι Ελληνοκύπριοι και Ελληνοκύπριες είπαν κατά πλειοψηφία το «Όχι», με βάση κάτι που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «ο εθνικισμός των προνομιούχων», δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι απομονωμένοι και χωρίς φωνή στην Ε.Ε.

      Είναι προφανές ότι το πιο αδύναμο μέρος σε όλη αυτή την «πολυμερή σύγκρουση» είναι η τουρκοκυπριακή εργατική τάξη. Συνεπώς, το στοιχειώδες διεθνιστικό καθήκον της ελληνοκυπριακής και της ελληνικής Αριστεράς θα ήταν να τη στηρίξουν αναφανδόν και χωρίς όρους ενάντια στην τρέχουσα εθνικιστική επιχειρηματολογία των αστικών καθεστώτων Ελλάδας και Ν. Κύπρου, που επιμένουν να διαχωρίζουν τους λαούς με βάση τα «έθνη», συσκοτίζοντας το μοναδικό αληθινό διαχωρισμό που αξίζει να αποτελέσει διακύβευμα πραγματικής σύγκρουσης, δηλαδή τον ταξικό.  

      Η απίστευτα σκληρή στάση μεγάλης μερίδας της Αριστεράς ενάντια στην τουρκική ένταξη είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα.
Στην πραγματικότητα είναι απολύτως συνεπής με τη δια σιωπής συμβολή της στην απόκρυψη του γεγονότος ότι το Αιγαίο δεν είναι σε καμία περίπτωση ελληνική λίμνη, ότι οι περίφημες παραβιάσεις του εναέριου χώρου είναι μια καλοστημένη απάτη, αφού παρανόμως η Ελλάδα δεν ευθυγραμμίζει τα μίλια στον αέρα και στη θάλασσα, ότι η στρατιά στο Ανατολικό Αιγαίο είναι επίσης παράνομη, ότι ο πόλεμος είναι απαράδεκτος ακόμη και αν αποκαλείται αμυντικός, ότι εν πάση περιπτώσει η υποχρεωτική στράτευση είναι μια απαράδεκτη βαρβαρότητα.

      Ανεξάρτητα από την σκληρή τακτική που ασκούμε και πρέπει να ασκούμε στην Ε.Ε. και το σύνολο της πολιτικής της, η Κυπριακή Δημοκρατία επέλεξε να ενταχθεί σ’αυτήν και η ένταξη χωρίς προηγούμενη λύση δημιουργεί ασφυκτικά προβλήματα στους Τουρκοκύπριους οι οποίοι με την υπερψήφιση κατά πλειοψηφία του Σχεδίου Ανάν έκαναν αυτό που τους αντιστοιχούσε για την άρση της de facto διχοτόμησης που κρατά εδώ και 42 χρόνια.

      Χωρίς να είμαστε σε θέση να ασκήσουμε εξωτερική πολιτική, δεν μπορούμε να δεχθούμε την εθνική ομοφωνία σε θέματα που η Αριστερά πρέπει να αντιμετωπίζει μέσα από ένα ταξικό πρίσμα.

     Καταγγέλλουμε πάντα και ζητάμε να σταματήσει η τουρκική κατοχή στην Κύπρο, οι νέες όμως πραγματικότητες επιβάλουν μια ρεαλιστική πολιτική που θα βελτιώνει τη ζωή των απομονωμένων και οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά περιθωριοποιημένων Τουρκοκυπρίων από τα δρώμενα στην Ευρώπη.
Η συνέχιση της απομόνωσής τους δεν κομίζει κανένα όφελος στον ελληνοκυπριακό λαό που ζει στην Κυπριακή Δημοκρατία με τη σημερινή της μορφή.  
Έστω και αν, με βάση τοις σημερινές εξελίξεις, όπως πολλοί φοβούνται, οι δύο μικροί και διαχωρισμένοι λαοί του μικρού αυτού νησιού οδηγηθούν τελικά στην de jure διχοτόμηση, η δουλειά των αριστερών δυνάμεων δεν είναι να ενισχύσουν μια τέτοια πορεία αλλά να ακολουθούν, σε κάθε φάση και με τις κατάλληλες πολιτικές, την πολιτική της συνεργασίας και της διεθνιστικής αλληλεγγύης.

      Σήμερα οι επιδιώξεις της Κυπριακής Δημοκρατίας χρησιμοποιούνται από τα μεγάλα κανόνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να κρατήσουν έξω την Τουρκία, τα κίνητρά τους όμως είναι πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά και σε καμία περίπτωση το ενδιαφέρον για τη δημοκρατία στην Τουρκία, για την οποία η Αριστερά σίγουρα πρέπει να φροντίζει με τις κατάλληλες πολιτικές και όχι με την απομόνωση.